«اهداف زنجیره تأمین: Supply Chain Objects
مهم‌ترین اهداف مورد نظر در زنجیره تأمین عبارتند از: ایجاد مزیت (موفقیت) رقابتی قابل اتکاء و پایدار، کاهش عدم قطعیت در طول زنجیره (مثل: پایداری در قراردادهای بلند مدت)، سطوح موجودی مناسب در زنجیره تأمین، افزایش انعطاف‌پذیری و سرویس‌دهی بهتر به مشتری (پاسخ سریع به تغییرات نیازهای مشتری)، کاهش زمان تدارک و هزینه‌ها برای مشتری نهایی محصولات، اثربخشی بهتر و کاراتر هزینه‌ها، استفاده بهتر از منابع درونی و بیرونی سیستم (توسعه مشارکت و برون سپاری)، همکاری و تعامل بهتر بین اعضای زنجیره تأمین.
مدل مرجع عملیات زنجیره تأمین : Supply Chain Operations Reference (SCOR)
یک مدل فرایندی برای مدل‌سازی زنجیره تأمین در گسترده‌ترین حد شناخته شده است. این مدل چارچوب متداولی را برای زنجیره تأمین ارائه می‌کند و به ارائه اصطلاحات استاندارد و پارامترهای متعارف و مشترکی که حاصل ارزیابی مقایسه‌ای و بهترین حالات بدست آمده است می‌پردازد. این مدل فرایندهای اصلی را به پنج حوزه تقسیم می‌نماید شامل: طراحی و برنامه‌ریزی؛ تأمین و منبع یابی؛ تولید و ساخت؛ ارسال و تحویل؛ بازگشت که در سال ۱۹۹۶ میلادی توسعه یافته و تاکنون نسخه‌های بازنگری شده متعددی از آن منتشر شده است.
انجمن مدیریت حرفه‌ای زنجیره تأمین : Council of Supply Chain Management Professional (CSCMaP)
این انجمن در سال ۱۹۶۳ میلادی به منظور آموزش، بسط دانش و تمرکز تحقیقات در حوزه زنجیره تأمین تأسیس شده است. محل آن در ایالت ایلینویز آمریکاست و بیش از ۸۵۰۰ عضو دارد. توسعه مدل SCOR از مهمترین انتشارات این انجمن است.
مدل بلوغ زنجیره تأمین Supply Chain Management Maturity Model (SCM :۳)
ایده مدل‌سازی و تهیه چارچوب برای مدیریت زنجیره تأمین از توسعه مدل مرجع عملیات زنجیره تأمین و مدل بلوغ قابلیت شروع گردیده است. طرح اولیه توسعه مدل بلوغ زنجیره تأمین اولین بار توسط استیونز در سال ۱۹۸۹ مطرح شد و چهار سطح برای زنجیره تأمین شامل: سطح پایه، یکپارچه‌سازی عملیاتی، یکپارچگی داخلی و یکپارچگی بیرونی توسعه یافته است. در سال ۲۰۰۴ مدل ارتقاء یافته آن به شکل مدون توسعه داده شده که نقشه راهنمائی است پنج سطحی برای شرکت‌ها تا در توسعه و اجرای پروژه‌های بهبود دهنده در سازمان بر اساس زیرساخت‌ها و سطح بلوغ خود اقدام نمایند. از آنجا که توجه به سایر شرکت‌ها و کپی برداری از آخرین اقدامات آن‌ها (بدون در نظر گرفتن ساختارهای شرکت مورد نظر)، به شکست اقدامات و تحمیل هزینه منجر خواهد شد، لذا این مدل اولویت اقدامات مقدماتی جهت ارتقاء آمادگی را مشخص می‌سازد.»